به نقل از «فارس»

منشا دره‌های روی سطح مریخ چیست؟

تاریخ انتشار: ۲۷ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۲۴۹۴۲۶

به گزارش گروه علم و پیشرفت خبرگزاری فارس به نقل از اسپیس، یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که دره‌ها در مریخ ممکن است زمانی شکل گرفته باشند که سیاره سرخ به یک سمت کج شده بود. این اتفاق باعث تغییرات چشمگیر در آب و هوا شد و آب با رفتن به سمت پایین، دره های عمیقی را ایجاد کرد.

دانشمندان برای اولین بار در سال 2000 دره‌هایی را در مریخ کشف کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این کانال ها به شدت شبیه کانال هایی هستند که روی زمین در دره های خشک قطب جنوب تشکیل می شوند که توسط آب حاصل از ذوب یخچال های طبیعی ایجاد شده است. به این ترتیب، دره‌های مریخ نشان می دهند که زمانی آب در آنجا جریان داشته و شاید هنوز هم گاهی اوقات جریان دارد.

مشکل احتمال وجود دره ها این است که آن ها بیشتر در ارتفاعاتی وجود دارند که در آب و هوای کنونی مریخ انتظار آب مایع وجود ندارد. هوای سیاره سرخ امروزه به طور کلی بسیار سرد و رقیق است و آب مایع برای مدت طولانی در آن دوام نمی آورد. ارتفاعات بالا حتی سردتر و رقیق تر از ارتفاعات پایین تر است، درست همانطور که در زمین این حالت وجود دارد.

تحقیقات قبلی نشان داده است که این دره ها ممکن است منبع متفاوتی داشته باشند: زمانی که مریخ هوای گرم را تجربه می کند و باعث می شود سنگ و قلوه سنگ به پایین سرازیر شوند. با این حال، چیزهای زیادی در مورد این سناریو ناشناخته باقی مانده است.

احتمال دیگر این است که این دره ها در گذشته، زمانی که آب و هوای مریخ برای باقی ماندن مقادیر کمی آب مایع در سطح مساعدتر بود، تشکیل شده اند. آب ذوب یخچال‌ها می‌توانست از شیب‌ها سرازیر شده و کانال‌ها را ایجاد کند.

دانشمندان برای اینکه ببینند آیا آب مایع در مریخ وجود داشته است یا خیر، چگونگی تغییر شیب محوری یا انحراف آن در طول زمان و اثرات بالقوه این کج شدن را بررسی کردند. هر چه قطب های یک سیاره نسبت به مدارش به دور خورشید بیشتر کج شود، میزان دریافت نور خورشید در نقاط مختلف در طول سال بیشتر می شود.

انحراف محوری زمین، در حدود 23.5 درجه، منجر به ایجاد فصول آن می‌شود. در حال حاضر، انحراف مریخ حدود 25 درجه است، اما در طول صدها هزار سال بین 15 تا 35 درجه تغییر کرده است، که می‌تواند تغییرات چشمگیرتری را در آب و هوا ایجاد کند.

محققان یک مدل جهانی 3 بعدی از آب و هوای مریخ ایجاد کردند تا ببینند در انحراف 35 درجه چه اتفاقی می افتد. دانشمندان دریافتند که در مکان‌هایی از مریخ که اکنون دره‌ها یافت می‌شوند، تصعید یخ دی‌اکسید کربن جو مریخ را به‌طور قابل‌توجهی متراکم‌تر می‌کرد. علاوه بر این، دمای سطح، احتمالاً از نقطه ذوب یخ فراتر رفته است. این شرایط به احتمال زیاد در طول چندین میلیون سال گذشته بارها و بارها رخ داده است، آخرین مورد در حدود 630هزار سال پیش بوده است.

در مجموع، دانشمندان استدلال می‌کنند که ترکیبی از ذوب شدن یخ، تصعید دی اکسید کربن و شیب زیاد می‌تواند به توضیح الگوی دره‌ها در مریخ کمک کند.

از آنجایی که حیات روی زمین تقریباً در هر جایی که آب وجود دارد یافت می‌شود، تحقیقات آینده ممکن است بر روی این دره‌ها در مریخ تمرکز کند تا ببیند آیا زمانی ممکن است زندگی در سیاره سرخ وجود داشته باشد یا خیر.

دانشمندان جزئیات یافته های خود را در 30 ژوئن(9تیر) در مجله ساینس ارائه کردند.

پایان پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: آب در مریخ دره های مریخ سطح مریخ حیات مریخ دره ها آب مایع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۲۴۹۴۲۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان چهره یک نئاندرتال ۷۵ هزار ساله را بازسازی کردند + عکس

آفتاب‌‌نیوز :

این زن که به نام شانیدر زی (Shanidar Z) معروف است، در غاری در کردستان عراق در سال ۲۰۱۸ پیدا شد. این زن یک نئاندرتال یا نوعی انسان باستانی است، حدود ۴۰ هزار سال پیش ناپدید شدند.

به نقل از سی‌ان‌ان، دانشمندانی که بقایای او را مطالعه می‌کنند، با زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجه او را طی ۹ کنار هم قرار دادند. آن‌ها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.

دکتر، اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرین انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورد می‌گوید: جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شانیدر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آن‌ها آنقدر فاحش نبوده باشد.

پومروی اضافه کرد: او در واقع نسبت به اندازه‌اش چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولا ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰ هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه و تحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در این زمان، نئاندرتال‌ها و هومو ساپینس‌ها گهگاه با یکدیگر برخورد می‌کردند.

تحلیل جدید

هنگامی که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد، زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و فاقد استخوان‌های لگنی بود. گروهی که در ابتدا بقایای آن‌ها را مورد مطالعه قرار دادند، بر روی یک روش نسبتا جدید تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌ها در داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شانیدر زی بود.

 

این محققان از دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول با مقایسه طول و قطر استخوان‌های بازوی او با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی، قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱.۵ متر) تخمین زدند. تجزیه و تحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط دهه ۴۰ زندگی خود بوده است.

 

پومروی می‌گوید: این یک تخمین معقول است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم، که آن‌ها مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که این کسی است که عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آن‌ها احتمالا از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند.

 

غاری که شانیدر زی در آن دفن شده بود در میان باستان شناسان مشهور است، زیرا یک گور نئاندرتال که در سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که ممکن است نئاندرتال‌ها مردگان خود را با گُل دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. با این حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را مورد تردید قرار داده است.

 

در عوض، آن‌ها گمان می‌کنند که گرده کشف شده در میان گور‌ها ممکن است از طریق زنبور‌های گرده افشان وارد گور شده باشد. با این حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، از جمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.

 

نئاندرتال‌ها بار‌ها به غار شانیدر بازگشتند تا مردگان خود را دفن کنند. تحقیقات نشان داده است که بقایای ۱۰ نئاندرتال در این مکان کشف شده که به نظر می‌رسد نیمی از آن‌ها عمدا پشت سر هم دفن شده‌اند.

 

شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شانیدر احتمالا گونه‌ای همدل بودند. به عنوان مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.

 

پومروی می‌گوید که شانیدر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.

 

بازسازی جمجمه

 

پومروی بازسازی جمجمه شانیدر زی را که نسبتا بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به عنوان یک «پازل سه بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.

 

استخوان‌های فسیل شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آن‌ها را برای تجزیه و تحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.

 

در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.

این گروه جمجمه بازسازی شده را اسکن و پرینت سه بعدی کردند، که پایه و اساس سر بازسازی شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.

منبع: خبرگزاری ایسنا